Zo veel eenzame ouderen in Rotterdam, dat is droevig!

 18 mei 2015

Rotterdam

De helft van de ouderen in Rotterdam voelt zich eenzaam… Dat is 1 van de 2. Dat is 50 van de 100. Dat is 1000 van de 2000. Neem gerust even de tijd om dit op u in te laten werken, en laat zelf ook nog maar een getal op dit rekensommetje los. Een zeldzaam droevige conclusie die de gemeente Rotterdam afgelopen week heeft getrokken. En sterker nog: 1 op de 4 ouderen heeft helemaal niemand op wie ze kunnen terugvallen. Niemand die effe langskomt. Niemand die je effe kunt bellen. Want ja, bellen en/of langskomen, wie doet dat nou eigenlijk nog in deze tijd?
Dat was toch iets van vroeger? 

En dat terwijl we in een tijd leven waarin je zou denken dat het veel makkelijker is om contact met elkaar te hebben. Nou ja, contact? Als je het liken van iemands bericht op Facebook contact hebben noemt, hebben we inderdaad veel meer contact met elkaar. Maar echt contact, in de zin van met iemand praten, naar iemand luisteren, de blik in iemands ogen zien die negen van de tien keer verraadt of hij/zij zich groot zit te houden, hebben we dat nog überhaupt?

Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Met iedereen contact, maar bijna alles oppervlakkig, snel, en totaal niet op de manier van omgaan waarmee ik ben grootgebracht. Met regelmaat betrap ik mezelf erop dat ik met m’n telefoon voor m’n neus bij m’n ouders op de bank zit. Asociaal zelfs, als je erbij stilstaat. Misschien is dat wel een betere naam voor al die manieren van online contact: asociale media. Ach, laat deze oudere generatie maar gaan joh, pech dat ze niet zijn opgegroeid met mobiele multimedia of weet ik veel wat de verzamelnaam voor die dingen is. De komende generaties gaan daar geen last van krijgen. Die zitten tegen die tijd op hun iPad met de overbuurman te klaverjassen of met die lekkere weduwe van nummer 53A te snapchatten. Je kunt er toch bijna alles op.

En dat komt verdomd goed uit, want als we bovenstaande cijfers mogen geloven, gaan veel van ons daar heel erg veel tijd voor hebben.